Δημήτριος Στέφος: Μοναδική λύση, ώστε η ΟΜΟΝΟΙΑ να ανήκει όπως παλιά σε όλους τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, είναι η εκλογή προέδρου και οργάνων της να γίνει από τη βάση.

Στο δικτατορικό καθεστώς του Χότζα, καλλιεργούνταν ένα ισχυρό αίσθημα ανθελληνισμού σε κάθε κύτταρο του Αλβανικού κράτους.

Μέσα στα δύσκολα χρόνια του αυταρχικού  δικτατορικού καθεστώτος στην Αλβανία, πολλοί Έλληνες, διακεκριμένοι επιστήμονες και όχι μόνο, βρέθηκαν από τη μία μέρα στην άλλη κατηγορούμενοι και φυλακισμένοι. Πολλοί από αυτούς σκοτώθηκαν βάναυσα, ενώ άλλοι σάπιζαν σε υγρά κ σκοτεινά κελιά με μόνη τους ελπίδα την ελευθερία. Παρόλα αυτά όμως,η τύχη χαμογέλασε σ' έναν πολιτικό κρατούμενο και του χάρισε την ελευθερία μετά από 17 ολόκληρα χρόνια φυλάκισης και φθοράς. Ο λόγος για τον Δημήτριο Στέφο από το χωριό Γριάζδανη της Β.Ηπείρου που αποφάσισε να μιλήσει για το χρονικό της άδικης σύλληψής του στη ταραγμένη περίοδο του Αλβανικού κράτους,την αποφυλάκισή του και την μετέπειτα πορεία του σε Ομόνοια και ΚΕΑΔ.

Όλα ξεκίνησαν λοιπόν, όταν τελείωσε με άριστα τις σπουδές του στο Βουκουρέστι για γεωλογικές και για γεωφυσικές έρευνες. Αμέσως, επέστρεψε στην Αλβανία με φιλοδοξίες και με δίψα για να κάνει αυτό που αγαπούσε. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, εργάστηκε ως αρχιγεωλόγος επιχείρησης και γενικής διεύθυνσης καθώς και ως προϊστάμενος στο ινστιτούτο μελετών και ερευνών πετρελαίων.
Δούλευε όπως αναφέρει ο ίδιος σκληρά και με αξιοσημείωτα αποτελέσματα.Τα πετρέλαια για εκείνη την περίοδο θεωρούνταν βαρύνουσας σημασίας. Το πολιτικό σύστημα της Αλβανίας όμως, φαίνεται ότι έκανε πεντάχρονα σχέδια για την εξέλιξη της οικονομίας της (1972-1976). Οι ειδικευμένοι στο χώρο υπολόγιζαν ότι το 1976 η εξόρυξη πετρελαίων θα ανερχόταν στους 1.800.000 τόννους το χρόνο. Τα ποσά θεωρούνταν τεράστια και η ουτοπία δεν τέλειωνε εκεί. Η αυθαιρεσία και η άγνοια των υψηλών κυβερνητικών και κομματικών οργάνων ανέβαζε το ποσό σε 2.000.000. Όταν αυτή η είδηση έφτασε στα γραφεία του κόμματος εργασίας συζητήθηκε ν' ανεβάσουν το ποσό σε 2.400.000 και αφού έγινε συνέδριο για την έγκριση αποφασίστηκε να το πάνε στους 2.700.000 τόνους.
Ποσό που ήταν αδύνατο να πραγματωθεί.Υπό αυτή την απόφαση όλο το εργατικό δυναμικό των πετρελαίων εργάζονταν αδιάκοπα για να επιτύχει τους στόχους τους.
Τελικώς, το 1974 κατόρθωσαν να έχουν το ποσό των 2.240.000 τόνων, το μεγαλύτερο μάλιστα, στην ιστορία της Αλβανίας. Λίγο αργότερα, το 1975 το ποσό του πετρελαίου έφτασε στους 1.700.000 τόνους. Στη συγκεκριμένη περίοδο, ο παρανοϊκός και ο  "αλάνθαστος" για πολλούς, "Μεγάλος Καθοδηγητής" θεώρησε ότι το κόμμα του είναι αδιάπταιστο και ότι δεν πέτυχε το σκοπό του. Ανέφερε λοιπόν, ότι στο κόσμο των πετρελαίων υπήρχε σαμποτάζ από κύρια στελέχη του όπως από τον γενικό διευθυντή , τον διευθυντή του ινστιτούτου πετρελαίων καθώς και από προϊστάμενους διαφόρων τομέων. Ευθύς αμέσως, στις 23 Μαρτίου του 1975 έγινε η σύλληψή τους ενώ στις 17 Απριλίου του ίδιου έτους έγινε η σύλληψη δύο Ελλήνων ειδικευμένων του Γιάννη Οικονόμου και του πρωταγωνιστή μας Δημήτριου Στέφου.
 Σ' αυτό το σημείο, αξίζει να σημειωθεί ότι βγήκε απόφαση σύλληψης και για τον Νικόλαο Κίτσιο, αλλά τού την απέσυραν λίγο καιρό αργότερα, έπειτα από παρέμβαση κάποιου σώματος ασφαλείας στον τότε υπουργό εσωτερικών. Ο λόγος άγνωστος! 
Αυτό που έχει ωστόσο ιδιαίτερη σημασία ήταν ότι γίνονταν συλλήψεις Ελλήνων στελεχών και εργαζομένων.
Όπως με μεγάλη πίκρα του μετέφερε ο κ.Δημήτρης ήταν ότι και αυτόν, αλλά και τον Ιωάννη Οικονόμου τους οδήγησαν στη φυλακή, διότι ήταν Έλληνες. Συνεπώς διαφαίνεται έντονα ότι στη γενικότητα, καλλιεργούνταν ένα ισχυρό αίσθημα ανθελληνισμού σε κάθε κύτταρο του Αλβανικού κράτους  Χαρακτηριστικά μου παρέθεσε ένα προσωπικό του παράδειγμα για να υποστηρίξει τη συγκεκριμένη άποψη.
Κάποτε, είχε έναν πολύ καλό του φίλο δάσκαλο τον Παντελή Μπάσα ο οποίος το 1974 τον επισκέφθηκε συνοδευόμενος με την σύζυγο του στη κατοικία που διατηρούσε στους Αγ. Σαράντα. Αμέσως, άρχισε τις κολακείες για το φίλο του Δημήτρη, για την λαμπρή επαγγελματική του πορεία και για το κοπιαστικό τρόπο δουλειάς του.Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν ότι έκλεισε όλον αυτόν τον έπαινο με τη φράση, "Αλλά τί να το κάνεις όμως; Αφού είναι Έλληνας!".
Εύκολα συνεπάγεται το συμπέρασμα ότι το καθεστώς του Αλβανικού κράτους επιδίωκε συνεχώς να γεννήσει αισθήματα μίσους και απέχθειας προς τον Ελληνισμό.
Κλείνοντας αυτή τη παρένθεση και καθώς προχωράμε τη συζήτηση τον βλέπω να γίνεται όλο και πιο διστακτικός, όλο και πιο βυθισμένος στις σκέψεις του.
Οι λέξεις μετουσιώνουν τις μνήμες από την ημέρα της σύλληψής του και η ιστορία συνεχίζεται...
Προτού πραγματοποιηθεί η σύλληψή του με απόφαση της κομματικής επιτροπής, τον ίδιο, καθώς και πολλούς άλλους, τους υποβίβασαν σε απλούς εργάτες.
Η μέρα της σύλληψης όμως και η αρχή της κόλασης δεν άργησε να έρθει.Τον συνέλαβαν από την κατοικία του την ώρα του ύπνου, εφτά και μισή το πρωί και τον οδήγησαν στο ανακριτικό. Την ώρα της σύλληψης του βρίσκονταν στο σπίτι, η ανιψιά του η Βασιλική και ο αδερφός του ο Χρήστος, ενώ η σύζυγός του εργάζονταν.Ύστερα από 15 μήνες ανάκρισης τον παρέδωσαν στο δικαστήριο όπου και διήρκεσε 7 μέρες.
Η απόφαση είχε ήδη βγει. Από τους οκτώ, δύο τους εκτέλεσαν (τον Κώστα Πλιάκου από τη Κορυτσά και τον Μίλτο Γκικόπουλη από τους Δρυμάδες της Χειμάρρας), τον γενικό διευθυντή Φιλίπ Νάση και τον Μπεκίρ Αλία τους χρέωσαν 25 χρόνια φυλακής, άλλους δύο τους χρέωσαν 23 έτη, έναν άλλον 20 και στον Δημήτριο Στέφο επέδωσαν 22 χρόνια.
Αφού τελείωσε το δικαστήριο, με την δεσμοφόρα τους οδήγησαν σε διάφορες φυλακές. Μ' αυτόν τον τρόπο, τρεις κατέληξαν στη φυλακή του Μπουρέλη και τρείς στις φυλακές του Σπάτς, όπου έπρεπε οι κρατούμενοι να εργαστούν στο ορυχείο, δίχως αμοιβή σε απάνθρωπες συνθήκες. Ο Κ.Δημήτρης δούλεψε στο ορυχείο του Σπατς, 10 ολόκληρα χρόνια και όπως μου ανέφερε θα του ήταν δύσκολο να περιγράψει με λεπτομέρειες για τις κακουχίες και για τα μαρτύρια της ανάκρισης εκεί.
Το 1979 μέσα στο στρατόπεδο του Σπάτς συνέλαβαν μία μεγάλη ομάδα ατόμων για δήθεν δημιουργία αντικαθεστωτικής οργάνωσης με ηγέτες τον Φαντίλ Κοκομάνι και Βαγγέλη Λέζο οι οποίοι λίγο αργότερα εκτελέστηκαν.
Μέσα στους κατηγορουμένους βρισκόταν και ο ίδιος,  καθώς και ο φίλος του και συγκρατούμενός του Μπεκίρ Αλία. Τελικά δέχτηκε ποινή 20 χρόνων φυλάκισης. Όταν υποτίθεται ότι έγιναν καλύτερες οι Ελληνοαλβανικές σχέσεις, ο Ενβέρ Χότζα σε δημόσιες δηλώσεις, του ορκίστηκε στην ελληνική κυβέρνηση και στον Ελληνικό λαό ότι μέσα στις φυλακές έχει μόνο 32 Έλληνες και από αυτούς μόνο 3 πολιτικούς κρατούμενους σε  έναν καιρό που μόνο στις φυλακές του Σπάτς υπήρχαν 72 Έλληνες κρατούμενοι (συμπεριλαμβανομένοι οι Χειμαρριώτες και οι Ναρτιώτες).
Εν συνεχεία δύο περίπου χρόνια τα πέρασε στο Κιάφ Μπάρ της Πούκας, ενώ τους τελευταίους έντεκα μήνες τους ολοκλήρωσε στις φυλακές του Αγ. Βασίλη στους Αγ.Σαράντα. 
-Εκεί,από τη μία αντίκριζες τον παράδεισο και από την άλλη τη κόλαση, - όπως λέει. Η φυσική ομορφιά έρχονταν σε τρομερή αντίθεση με τη βία και τη βαρβαρότητα που επικρατούσε. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως, στις φυλακές πέρα από τις σκληρές συνθήκες που βίωνε παρατηρούσε, ότι υπήρχε μία αλληλεγγύη, μία συμπαράσταση εξαιρετικά υψηλού βαθμού από τους συγκρατούμενούς του Μπεκίρ Αλία, Κώστα Κυριαζάτη κ.α. Σ' ένα χώρο όπου η βία κυριαρχεί στο μέγιστό της βαθμό, βλέπουμε ότι ο ανθρωπισμός τελικά μπορεί και αναπνέει.
Έν τέλει στις 17 Μαρτίου, έπειτα από 15 χρόνια και 11 μήνες, ακριβώς με την κατάρρευση του κομμουνιστικού βάρβαρου συστήματος στην Αλβανία, τέθηκε ελεύθερος.
 Αφού βίωσε δύσκολες εμπειρίες στη φυλακή και αφού αισθάνθηκε σε μεγάλο βαθμό τις κακουχίες και τις αδικίες της δικτατορίας,....  κινητοποιήθηκε ενεργά για τον εκδημοκρατισμό της χώρας και σαφώς για τα δικαιώματα της εθνικής Ελληνικής μειονότητας. 
Δραστηριοποιήθηκε στην πολιτική οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ, στο Κόμμα Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΚΕΑΔ) ως αντιπρόεδρος, αναλαμβάνοντας μετέπειτα και χρέη τοπικής αυτοδιοίκησης ως αντινομάρχης και Νομάρχης Αγίων Σαράντα.
Κλείνοντας, θέλει να τονίσει κάποια βασικά πράγματα για την οργάνωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που με τόσο κόπο χτίστηκε.
Επικρίνει ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έπαιξε τον ενωτικό της ρόλο για τον Β.Ηπειρωτικό Ελληνισμό,  καθώς πολλά στελέχη της κατά καιρούς την εμπορευματοποιήσαν και είχαν σαν κύριο στόχο τους να γαντζωθούν από τις καρέκλες της εξουσίας.
Η εμφάνιση άλλων κομμάτων ή οργανώσεων στο προσκήνιο και η στήριξη αλβανικών κομμάτων σε εκλογικές αναμετρήσεις, δείχνει τις αδυναμίες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και σαφώς του ΚΕΑΔ.
Επιτακτική ανάγκη, κατά τον ίδιον, είναι οι αίτιοι που έφτασε η ΟΜΟΝΟΙΑ εδώ που είναι σήμερα, να παραδώσουν τις καρέκλες, να γίνει η ριζική αναδιοργάνωσή της και να εκσυγχρονιστεί πλήρως. Μοναδική λύση ώστε η ΟΜΟΝΟΙΑ να ανήκει όπως παλιά σε όλους τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, είναι η εκλογή προέδρου και οργάνων της να γίνουν από τη βάση. Να αποφασίσει επιτέλους ο λαός μας ποιον θέλει για αρχηγό του.

Θέση πρέπει και οφείλουν να πάρουν χιλιάδες νέοι και νέες με την απαραίτητη μορφωτική κατάρτιση. Πρέπει να επιβάλλουν στην Αλβανική ηγεσία ότι ο δρόμος για την Ευρώπη περνάει από την Β.'Ηπειρο και την ΟΜΟΝΟΙΑ.

Συνέντευξη του κ. Δημητρίου Στέφου( πρώην αντιπροέδρου ΚΕΑΔ και πρώην Νομάρχη Αγ. Σαράντα) στην ανταποκρίτριά μας Λαμπρινή.

21 Δεκεμβρίου 2012