του Παναγιώτη Μπάρκα.Αναζητώντας να δω τα ελλείμματα που δημιούργησα από την μη ανταπόκριση στις πολλές προσκλήσεις για την κοπή της πίτας διαφόρων κοινοτήτων μας, (τους ευχαριστώ όλους θερμά για την χειρονομία και τους ζητώ συγνώμη που δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ), λοιπόν στην προσπάθεια αυτή εντόπισα κάτι που με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Το μικρό Βασίλη Ζίνγκο από τη Γριάσδανη, το νέο
Χαλκιά της Βορείου Ηπέιρου. Είναι ίσα με
το κλαρίνο και λόγω ηλικίας τον φωνάζουν Βασιλάκη. Νέο Χαλκιά θα τον
αποκαλούσα και εγώ. Στο άκουσμα του κλαρίνου, έμεινα αρκετές ώρες μαζί
του και μαγεύτηκα, θυμήθηκα τα λόγια του Πέτρο Λούκα που απέδιδε την
τέχνη του στη ικανότητα να ερμηνεύει με το κλαρίνο τη μαγεία της
Ηπειρώτικης φύσης..... Μα ο Βασίλης είναι πολύ μικρός, γεννήθηκε και
μεγάλωσε στην Ελλάδα μακριά από την άγρια φύση της Γριάσδανης. Δεν έζησε
πιστεύω ούτε ένα Χειμώνα, όπως και η Κατίνα Παπά, που γύρισε στο χωριό
της, στα 8 χρόνια για να γράψει μετά από καιρό το συνταραχτικό διήγημα
"Στη συκαμιά αποκάτω" .... Σκέφτηκα ότι ο Βασίλης πήρε τη φύση στα
γονίδια του και ερμηνεύει με τον ηπειρωτικό μουσικό τρόπο τα ντέρτια της
ξενιτιάς..... και τα παράπονα της πατρίδας και προς την πατρίδα ....
και ας χορεύουν γύρω του τόσος κόσμος, νέοι και νέες κορίτσια με μίνι
και μπράτσα έξω και αγόρια ξεχασμένα στο ποτό.... Ο Βασίλης, σαν καλή
μέλισσα μαζεύει τον πόνο τους και το κάνει μελωδία...... χορό και θυμό.
Πολλά συγχαρητήρια, εύγε του και να αξιοποιήσει ως μεγάλος μουσικός της
Ηπείρου το ταλέντο του στην μακρά και λαμπρή σταδιοδρομία που του
διανοίγεται.... έχει απ΄όλους μας κάτι δικό μας που ξέρει να το
εξιδανικεύει στο δικό νεανικό πνεύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου